Τσίκνα

Εκτός από μπριζόλες, λουκάνικα και παϊδάκια, πάνω στα κάρβουνα των Διαβατών θα ψήνεται και η χαμένη μας αξιοπρέπεια. Η ανοχή μας μπροστά σε ένα βλαχομπαρόκ σκηνικό που αναδεικνύει προκλητικά την αφθονία έναντι της έλλειψης, τη δύναμη έναντι της αδυναμίας και το σαδισμό έναντι της καταπίεσης.

 Άρθρο του Νικόλα Κολυτά στο rproject.gr/ 

 Η αλή­θεια είναι ότι τα ξέ­ρου­με καλά αυτά τα ελ­λη­να­ρά­δι­κα οι­κο­γε­νεια­κά μπάρ­μπε­κιου. Πλα­στι­κή κα­ρέ­κλα, πα­ντό­φλα, ξε­χα­σμέ­νες θειά­δες, αιω­ρού­με­να κλισέ, χρυ­σοί σταυ­ροί σε αμά­νι­κα φα­νε­λά­κια και μετά το τρίτο πο­τη­ρά­κι πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση που στά­νταρ πε­ρι­κλεί­ει ρα­τσι­σμό, σε­ξι­σμό και προ­σκύ­νη­μα του τρι­πτύ­χου πα­τρί­δα-θρη­σκεία-οι­κο­γέ­νεια. Είναι αυτό το έτοι­μο μο­τί­βο που οι άντρες ψή­νουν τα κρέ­α­τα και οι γυ­ναί­κες κό­βουν τη σα­λά­τα, που ο Κα­ζαν­τζί­δης τρα­γου­δά­ει τη φτώ­χεια και οι συγ­γε­νείς επι­δει­κνύ­ουν τα φρά­γκα τους, που τα παι­διά μα­θαί­νουν να αγα­πά­νε την τσί­κνα ακόμη κι αν ο δι­πλα­νός τους πει­νά­ει.

 Η πα­ρα­πά­νω αι­σθη­τι­κή της πο­σό­τη­τας, της επί­δει­ξης και του ταυ­τό­χρο­νου πρω­το­γο­νι­σμού θα πα­ρε­λά­σει «ηρω­ι­κά» μπρο­στά από ένα προ­σφυ­γι­κό κέ­ντρο γε­μά­το αν­θρώ­πους πει­να­σμέ­νους, πλη­γω­μέ­νους και εγκλω­βι­σμέ­νους σύμ­φω­να με τους «Ενω­μέ­νους Μα­κε­δό­νες». Μια δράκα ακρο­δε­ξιών ανά­γει το πα­ρα­πά­νω πο­λι­τι­στι­κό υπο­προ­ϊ­όν σε αντι­με­τα­να­στευ­τι­κό ακτι­βι­σμό δη­λώ­νο­ντας σκω­πτι­κά ότι: «Απέ­να­ντι στον διε­θνι­στι­κό και ισλα­μι­κό λα­θρο­ε­ποι­κι­σμό της πα­τρί­δας μας και της Ευ­ρώ­πης…απα­ντά­με με … άφθο­νο χοι­ρι­νό κρέας, με άφθο­νο αλ­κο­όλ, με άφθο­νο τρο­λά­ρι­σμα και αγω­νι­στι­κή δράση!». Και υπάρ­χουν άν­θρω­ποι ανά­με­σά μας που υπε­ρα­σπί­ζο­νται το ακρο­δε­ξιό αυτό πα­νη­γύ­ρι. Υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που δεν συ­γκι­νού­νται από τον πόνο διωγ­μέ­νων αν­θρώ­πων, αλλά από τον πόνο να μην τους αφαι­ρε­θεί το δι­καί­ω­μα να τρώνε το ξίγκι και την πέτσα όπου γου­στά­ρουν. Υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που δεν τους εν­δια­φέ­ρει ότι υπάρ­χουν στην Ελ­λά­δα 4.700 ασυ­νό­δευ­τα προ­σφυ­γό­που­λα αλλά μόνο να μην έρ­θουν σε επαφή με τα δικά τους τα παι­διά. Υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που δεν προ­βλη­μα­τί­ζο­νται για το ότι πρό­σφυ­γες στοι­βά­ζο­νται σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης αλλά μόνο να είναι ασφα­λείς οι ίδιοι στο σπι­τά­κι τους.

Υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που μάλ­λον δεν θέ­λουν να λέ­γο­νται άν­θρω­ποι κατά τη Λει­βα­δί­τι­κη εκ­δο­χή. Ακρο­δε­ξιοί πο­λι­τευ­τές της ΝΔ έσπευ­σαν να αντλή­σουν πο­λι­τι­κή υπε­ρα­ξία πάνω στο μι­σαν­θρω­πι­σμό, τον εθνι­κι­σμό και το διά­χυ­το ρα­τσι­σμό. Έτρε­ξαν να αγκα­λιά­σουν την κουλ­τού­ρα του πα­τρο­πα­ρά­δο­του, να φω­το­γρα­φη­θούν με φί­λους τρώ­γο­ντας μπρι­ζό­λες και να δώ­σουν πο­λι­τι­κή κά­λυ­ψη σε μια εκ­δή­λω­ση μί­σους. Είναι οι ίδιοι που φο­ρο­α­παλ­λάσ­σουν τα αφε­ντι­κά, που μειώ­νουν τους μι­σθούς και που δί­νουν τα πάντα σε ιδιώ­τες. Όσο όμως το πό­πο­λο τρώει την μπρι­ζό­λα του σε γα­λα­νό­λευ­κο φόντο όλα είναι πιο εύ­κο­λα. Όσο ο με­ρο­κα­μα­τιά­ρης που­λά­ει τσα­μπου­κά στον Πα­κι­στα­νό και όχι στο διευ­θυ­ντή υπάρ­χει κοι­νω­νι­κή αρ­μο­νία. Μια αρ­μο­νία που χτί­ζε­ται πάνω σε σχέ­σεις εξου­σί­ας. Η αλή­θεια είναι ότι αυτή η αί­σθη­ση ελ­λη­νι­κής υπε­ρο­χής είναι δια­χρο­νι­κό φαι­νό­με­νο. «Σκυ­λά­δι­κο σα­πί­ζει η επαρ­χία, εδώ μωρή θα λέ­γε­σαι Μαρία» τρα­γου­δού­σαν οι Εν­δε­λέ­χεια ανα­φε­ρό­με­νοι στις γυ­ναί­κες του δια­λυ­μέ­νου σο­βιε­τι­κού μπλοκ που έφτα­ναν στα ‘90s στην Ελ­λά­δα. Για τα «τα τσι­ρά­κια του άρ­χο­ντα ηλι­θί­ου, τους κο­πα­δί­τες, τους μου­γκούς, τους σιω­πη­λούς πλειο­ψη­φού­ντες» έκανε λόγο ο Τζι­μά­κος, ανα­φε­ρό­με­νος στους νοι­κο­κυ­ραί­ους που ενο­χλού­νταν από τα γυ­φτά­κια στα φα­νά­ρια την ίδια πε­ρί­ο­δο. «Πες μου τι άλλο φο­βά­σαι και θα γίνω» ούρ­λια­ζαν οι Active Member μπρο­στά στην ξε­νο­φο­βία της νέας χι­λιε­τί­ας, μπρο­στά στη δαι­μο­νο­ποί­η­ση του δια­φο­ρε­τι­κού. Κλεί­νω το κεί­με­νο με μια εμπει­ρία.

Πριν με­ρι­κά χρό­νια κά­ποιοι αλ­λη­λέγ­γυοι μα­ζεύ­α­με τρό­φι­μα για τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες στην πλα­τεία Βι­κτω­ρί­ας. Όταν έφτα­σαν τα φορ­τη­γά­κια με τα τρό­φι­μα, κά­να­με μια αλυ­σί­δα προ­κει­μέ­νου να τα δί­νου­με λίγα λίγα στους αν­θρώ­πους φο­βού­με­νοι μην πο­δο­πα­τη­θούν στην προ­σπά­θειά τους να πά­ρουν. Κι όμως οι πει­να­σμέ­νοι και οι ξε­χα­σμέ­νοι αυτής της γης πε­ρί­με­ναν υπο­μο­νε­τι­κά τη σειρά τους χωρίς τη λαι­μαρ­γία και τα σάλια αυτών που ορ­γα­νώ­νουν μπάρ­μπε­κιου πάρτυ. Σε όλο αυτό το σκη­νι­κό όμως δεν πρό­κει­ται να ξε­χά­σω ένα μικρό πι­τσι­ρί­κο που ζή­τη­μα να είχε πα­τή­σει τα πέντε. Όπως κα­τε­βά­ζα­με τα τρό­φι­μα τρύ­πω­νε ανά­με­σα στα πόδια μας και βού­τα­γε καμια σο­κο­λά­τα ή κανα κρουα­σάν ανά­γο­ντας το άδειο του στο­μά­χι σε παι­χνί­δι. Σε μια πε­ρι­πέ­τεια. Αυτός ο πι­τσι­ρί­κος να ξέ­ρε­τε θα σας πάρει τη μπρι­ζό­λα από το στόμα. Και αυτή θα είναι η με­γα­λύ­τε­ρη νίκη του κό­σμου.