Hard Rock

Και έρχεται η ώρα που ο "μαγικός σου κόσμος" εξαφανίζεται... Δεν είσαι πια ο "έτσι πρέπει"...
Σηκώνεις παντιέρα, μιλάς και σέβεσαι τον εαυτό σου. Αγαπάς αυτόν τον τύπο που "όλοι θαυμάζουν" και εσύ σιχαίνεσαι... Και πορεύεσαι με φόντο όλα τα "χαστούκια" της έτσι πρέπει... γης. Και εκείνοι που ζουν ευνουχισμένοι; Τι θα γίνει με αυτούς; Αναγκαστικά κρατούν αποστάσεις! Και τι γίνεται τότε ρε μάγκα; Μένεις μόνος; Μπα... Φτιάχνεις νέους φίλους, ειλικρινείς, γνήσιους, απ΄αυτούς που δεν θέλουν κάτι πέρα από ένα χαμόγελο. Υπάρχουν και δαύτοι.... Αυτοί που σε γουστάρουν για τον τσαμπουκά που έκανες να σεβαστείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου... Είναι οι ίδιοι για τους οποίους έλεγες πριν... ότι δεν ταιριάζετε... Αυτοί είναι εδώ. Έστριψαν γωνία και ήρθαν... Και εσύ μένεις μαλάκας και αναρωτιέσαι "τι έκανα τόσο καιρό;" Και οι άλλοι οι παλιοί; Η παλιοκατάσταση; Οι παλιόφιλοι; Τα "αδέρφια", η "μαμά" μου, ο "αδερφός"; Καλό κουράγιο στο Γολγοθά τους. Η ανηφόρα είναι γεμάτη ακαθαρσίες... Μη νοιάζεσαι... Το ψέμα και η ανάγκη λύπησης είναι γεμάτα θράσος... Τα "θύματα" πως γίνεται να ταιριάζουν απόλυτα στην περιγραφή με τους θύτες; Υ.Γ. Αφιερωμένο σε εκείνη... τη στιγμή της συνειδητοποίησης της ζωής... Δεν θυμάμαι τη μέρα, δεν θυμάμαι, την ώρα... θα θυμάμαι πάντα εκείνη την απρόσμενη - απροειδοποίητη στιγμή... Στην πόρτα, στο χαιρετισμό μέχρι την επόμενη Τετάρτη...